Analisis Sunda Novel "Manehna" Karya Syarif Amin

 

Judul               : Manehna

Pangarang       : Syarif Amin

Unsur Instrinsik

Tema                            :            Duriat anu teu bisa ngahiji

Latar                            : 

1.    Waktos                    :           Harita

2.    Tempat                    :           Dina jero guha, Dina kareta api, di imah lanceuk, di kamar,

di lawang pakarangan, di karang panineungan.

3.    Suasana                   :           Sedih, waas

Galur                            :           maju-mundur (campuran).

Palaku/ Watek Palaku      :

1.    Kuring                    :           Bageur, teu pegat rasa duriat ka manehna (satia).

2.    Manenha                 :           Bageur, satia, taat ka nu jadi kolot.

3.    Kolot Manehna      :           Hayang anakna baringah ku kahayang kolotna,

teu paduli ka anak na dek kumaha ge da teu nurut ka kolot.

4.    Lanceuk manehna  :           Bageur, sakahayang sorangan teu nurutkeun kolot.

5.    Salaki lanceuk ma  :            Bageur

nehna

Paseur Sewangan       :           Kahiji

Amanat                    :           Kudu taat kanu jadi kolot, lain ku cara barontak ka kolot lamun hayang ngalakukeun nu dipikahayang, bisa ridho ngalepaskeun nu dipiacinta mun lain jodona.

Ringkesan Carita     :

Novelieu nyaritakeun hiji jajaka nyaeta “kuring” jeung hiji wanoja nyaeta “manehna” nu ngabogaan rasa anu sarua badagna. Tapi “manehna” teu wasa nuturkeun pangjurung kalbuna lantaran katalian ku kolotna, akhirna kapaksa papisah jeung jajaka anu di pikacintana nyaeta “kuring”. Dina kareta tungtung papanggihna yen “manehna” rek balik heula ka kolotna, da kolotna boga kamelang bisi kawas lanceukna ngajodo jeung nu teu sapuk jeung kahayang kolotna. “manehna” nyarita yen engke oge papanggih deui. Saatos kitu lila pisan “kuring” jeung “manehna” teu papanggih. Terus “kuring” ngemut ka waktu papanggih jeung “manehna” jaman hirup babarengan jeung “manehna”. Dina hiji mangsa “manehna” mere surat ngaliwatan Mang Wira, yen “manehna” aya di imah “lanceukna”, kusabab “manehna” nyarita kakolotna rek di ubar terus ka imah lanceukna padahal bari papanggih jeung “kuring”. Tidinya bisa papanggih deui. Dua poe papanggih teu nyarita panjang-lebar, poe nu katiluna “manehna” teu datang kana tempat pangjanjian. Dina kareta peuting mapagkeun, isukna bral mulang, terus mere surat nu eusina medarkeun rasa “manehna”.  Saatos kitu palaku “Kuring” ngajugjug ka tempat dimana wae pernah paduduaan jeung nginget-nginget dina mangsa lawas waktu paduduaan. Sagala na ge teu aya nu robah, jukut kitu keneh, tangkal eta keneh, cukang jeung susukan gawir jeung gelewer eta eta keneh, ngan nu robah nyaeta “manehna” teu aya didinya. “Kuring” ngarasa aya nu leungit sidik si mojang geus aya nu ngiwat.